we mnie

we mnie jest pustka
niekończący się strach
zamykają się ściany
czy byłbyś w stanie je przebić?
czuję jak się oddalasz
nie widze nic innego
widzę jak mijasz mnie na korytarzu
wracam do pustych ścian
i pogrążam się w rozpaczy
ściskam czarny sweter

mgławicą szarych wspomnień

otaczam stare wieki słabości

do niebieskich oczu

mgławicą plugawych myśli

o dłoniach

i w nic wrócą twoje usta

smakiem rozkoszy pokory

rozpaczy i tęsknoty

palce znów się splotą

w nierozłączność

chociaż umysły tak inne

to nasze ciała

przynależące

o czym myślę

jedyne o czym myślę

to mapy

świata serc naszych

naszych umysłów i dusz

zarozumiałych

widzę drogi

uniesione wonią zieloną

szczęśliwą

a nas nie pokona

żadna propaganda

żaden sejm i senat

jesteśmy silni

kroczymy we dwoje naszymi

zielonymi drogami

po dachach hoteli

po ławkach parkowych

po poduszkach

nasiąkniętych wonią naszych 

złączonych ciał

rozkoszą

piękno

Oczy jej się zapadły

Plamy na skórze już dawno przybrały

Sinożółty kolor

Była wszystkim czego pragniesz

Czemu jej nie weźmiesz?

Nie może już powiedzieć ‘nie’

Kiedy jej mięśnie zesztywniały bezpowrotnie

Zawsze marzyłeś o całowaniu jej piersi

Czemu tego nie zrobisz teraz?

Czemu nie szepniesz jej do ucha

Jak bardzo ją kochasz

Czemu nie powiesz

Wreszcie cię mam księżniczko

Boisz się?

Powiedz jej prosto w twarz

Uśmiechnij się

Jest twoja

Ty ją znalazłeś

Zrób z nią co chcesz

Weź ją

Boisz się?

Czemu nie potrafisz dostrzec

Piękna śmierci?

bez słowa

nie dajesz mi ratunku
nie ułatwiasz drogi
cierniami niezrozumienia
zaśmiecasz nasze stosunki
nie widząc cierpienia
już nie widzisz łez
wychodzisz bez słowa
w pustkę
a wtedy wracają
sny złe
o ciemności
o nicości wpatrzonej w pustce
i ślepe z miłości oczy
szukają przebaczenia
lecz czym jest przebaczenie
jeśli wciąż i wciąż otwierasz rany
nie chcesz zrozumień
a lodowa góra przebija serce
wciąż i wciąż
bez zrozumienia

kochanie

kochanie to twardy świat
ja nie daję sobie rady
kochanie to dziki świat
nie potrafię już kochać
nie potrafię być
dobra
zrobię wszystko
tylko by mieć Cię dla siebie
lecz już nie wiem co mam robić
kiedy nieszczęście
spada na nas gęstym
deszczem

mitem słów krążymy dookoła
dusimy się wzajemnie
toniemy w litrach
krzyków
lecz nie puszczę Twoich włosów
nadziei nienawiści
beznadziejnie wirując
wciąż nieprawdziwie wypowiadając
kłamstwo za kłamstwem

niedźwiedzi plecak

dni ciekną przez palce
prawidłowo kośćmi
zarzucam
Tobie i Twoim nawykom
narzucam siebie
swoją nagość
kośćmi zarzucam czarną płachtę
nienawiści niknącej w obłokach
kiedy groty gwiazd dotykają językami
moich pleców
czuję się drobna i naga
czując ostrza gwiazd
w szarym plecaku
ze skóry niedźwiedziej
ten obraz chroni moje złudzenia
i chroni moje wspomnienia
schowane w szarym plecaku
z niedźwiedziej skóry
sekundą uciekam przed skutkami
mów do mnie
weź moją duszę
nie obchodzi mnie to
jest Twoja
na zawsze

czarne kartki

chcę oddać wszystko co napisałam
czarnej kartce papieru
chcę oddać oddech
chcę oddać życie
by krew nasiąkła słowami
trudnymi by wyrazić
każde Twoje wspomnienie mnie
błąka się na kartkach
błąka się jak uśmiech
nie wspominam już
bezcelowej ucieczki
opuszczam miejsce naszej pamięci
puszczam z dymem
wrzaski i wyzwiska
puszczam z ósmego piętra
bo siódme to za nisko
ale przysięgam że wytrzymam
dwa lata czy trzy
liczby mają znaczenie

puste słowa z twoich ust brzmią tak
bezcelowo
wpuszczane w pustkę
zlewają się z moimi czarnymi
kartkami papieru

the perfect match box

the perfect match box 

jesteśmy pudełkiem zapałek

każda zapałka jest uczuciem

które płonie, kiedy się je wyciągnie

i potrze tak

żeby zapamiętać

poczuć każdą iskrę uczucia

które jest zapałką 

i każda końcówka

jest uniwersalna

każda płonie we własnym tępie

piękny jest fakt że niektórzy dostrzegają takie rzeczy

myślę że dla mnie najpiękniejszą zapałką jest ta, która iskrzy się tak nierówno, tak długo, lecz tak silnym płomieniem że aż boli. ale myślę, że w tej zapałce chodzi o ból. nie tylko o ból fizyczny, o psychiczny ale też o strach. zapałka, o której mówię, ma wiele odcieni, od czerwoności i pożądania, aż do białego spokoju i czystości umysłu. czuję się bezpieczna w ramionach mojej zapałki. ale nie można całe życie palić jedną zapałkę. dlatego dziś czuję że dziewięć miesięcy dla jednej zapałki to wystarczająco. dzisiaj zapaliłam drugą zapałkę. będzie się tlić powoli płomieniem bardziej bezpiecznym od jakiejkolwiek zapałki poprzedzającej ją. kocham moją zapałkę. jest schronieniem w silnych ramionach przed moim światem. jest ucieczką od wszystkich złych rzeczy. moja zapałka ma końcówkę czerwoną. płomień jest więc pełny pewności, namiętności i żaru który gotuje wszystkie inne zapałki wywyższa się nad nimi. żadna nie iskrzy się jak ta zapałka. zapałka ta jest dla tej samej osoby co poprzednia. ale w tej zapałce oprócz związku istnieje też przyjaźń. w tym świecie nie mam nic do ukrycia. jestem naga i bezbronna i czuję się z tym dobrze. wiem, że moja zapałka będzie się tlić jeszcze długo, puki sama jej nie zgaszę.

babilon

Czekaliśmy na Ciebie, Babilonie

Na rzeki płynące żywym ogniem

Czekaliśmy długo

Byś był zbawieniem

Witanym z odrazą

Nie ma z nami Babilończyków

Jest tylko wojna

Słychać jak płomień trawi

Każdą gałąź lasu babilońskiego

Każdą uśmiechniętą twarzyczkę

Czekaliśmy wszyscy

Gotowi do walki

O Syjon

Syjon tak upragniony,

Syjon tak utracony

Kieruj oczy na Syjon

Powiadał nam Ojciec

Powiadał także

Miłujcie się wzajemnie

A bramy Syjonu

Będą stały otworem

Nie było nikogo

Wiesz?

Czekaliśmy na Babilończyków

Kilka dni

Kilka chorób

Zgonów też kilka

Czekaliśmy z oczami

Skierowanymi na Syjon

Skurwysyny

Nie przyszliście.

czy dobrze

powiedz czy dobrze

w czarnym swetrze 

spacerować

pachnącym Tobą tylko

spać i funkcjonować 

z uśmiechem przyklejonym

błąkając się po krawędzi ust

wypowiadam bolesne słowa

ale to oni nas zmienili

nie martw się mój miły

tylko powiedz mi czy to dobrze

tak beztrosko

spacerować w Twym swetrze?

obiecać

obiecuję nie zostawiać
a jednak odpycham
raz po raz
każdego z was
jaka szkoda
czasami to pogoda
czasami kłótnie duże
cegła na cegle w murze
otaczam się i odgradzam
od świata odraza
zapach jego perfum
trzyma mnie w pościeli
w bieliźnie z czarnej koronki
i rozmazanym makijażem

home, sweet home

a kiedy spotkam ciebie na śmierci zakrętach 

tęskniłam za domem. za uczuciem bezpieczeństwa. rano odbieram D z dworca.

widzę światła miasta

będzie dobrze

dawno nie czułam łez na policzkach till today

today is the new start

Kochanie, bądź klasowym błaznem
Ja będę piękną królewną we łzach
To nowa forma sztuki, ukazująca ludziom, jak mało się przejmujemy
Jesteśmy tacy szczęśliwi, nawet kiedy uśmiechamy się ze strachu
Chodźmy na kort tenisowy i rozmawiajmy

cegły

Cegły

Wiesz, dokąd zmierzają się puste cegły?

Wielki budynek uczuć rujnuje

Nasze wspomnienia

Nie wiesz, co się przydarzy

Pytam własnego serca

Dokąd zmierzają puste cegły?

Jest morfiną pustki

Pod splecionymi dłońmi kryje się

Pusta przestrzeń serc

Bez smugi ani skazy

Przestrzeń nie do zapełnienia

Stracona

Czarnymi barwami pisane

Kiedy ręce oddalają się od siebie

Każdej minuty

Nie odpłyną

Chcę Cię pocałować

Sprawić żebyś czuł się dobrze

Ale wszystkie łzy są przelane

Nad pustymi dłońmi zakochanych

Naszymi dłońmi pełnymi piasku

Naszymi dłońmi bez emocji

I pustej przestrzeni naszych wielkich serc

Bez oddania uścisków

Mam połamane ręce

Będę nieobliczalna

Wypowiem słowa do drugiej duszy

Uczyć się kochać

Lecz wszystkie łzy zostały przelane

Więc powiedz mi dokąd zmierzają puste cegły?

Miłości krucha,

Dwojgiem dłoni muskana

Gdzie ukryłaś swoje szczęście?

Uciekłaś z budynku

Zbudowanego z pustych cegieł?

Chciałabym nad tobą płakać

Ale wszystkie moje łzy zostały wylane

Nad ruinami budynku zwanego

Miłością