wyjdź z domu, spokój znajdź w powietrzu, w deszczu.

lit

zakocham się w żalu
pokocham martwe wspomnienia
nie odpuszczę
nie przepuszczę przez palce
twoich słów
nie przepuszczę okazji
twoich ust
uderz mnie mocniej
nie uwolnię się
stertą papierów
potykam się o kolana
podarta skóra
jak materiał czerwienią
czerwienią mi się policzki
od łez rdzewieją usta
od potu rdzewieje czoło
tętnice zapchane smutkiem
aortą płynie dym
każdą kończynę wypełnia ból
w ustach mam smak benzyny

chcę

nie każ mi budzić się samej

nie każ mi rujnować rzęs

rujnuję z dnia na dzień

drzwi

do ciebie schody burzę

burzę zmysłów mosty

palę włosy

dopuszczam do deszczów

ulewę mózgów i umysłów

słyszę ciemności kroki

słyszę zbliżające się oklaski

pogardy

bez znaczenia

bez wątpienia

moje

i die again

krzyczę
wariuję
macham ręką przed oczami
a ty wciąż mnie nie widzisz
pokonana
rozebrana
patrzę z dołu na ciebie
ciągnę za nogawki
nie widzisz

umysł

mój umysł
w zagubionych teczkach
posegregowanych szkolnych regałach
mrozi się w chłodni
pełnej mięsa
rzucanego ustami honoru ludzi
ludzi wysokich i niskich
ludzi małych i średnich
pozwól że go odzyskam
daj mi myśleć własnymi myślami
daj powietrza

a popłynę w ocean
naga w słowa
czarną folią owinięta
czarnymi kwiatami zmrużą
oczy mi zielone
a może brązowe?

zapomnę

zapominam imiona twarze
zapominam imiona nazwiska
zapominam świata istnienie
ich zapachy i strachy
tłumione tłumem dusz
zgubionych
bez konsekwencji
zapominam co chcę
zapominam co biorę
na poważnie a co żartem
i komplikacje
nie zapomnę gdy mnie nie będzie
przy tobie
nie zapomnę konsekwencji
selekcji
neutralizacji
naszych uczuć